Poniższa pierwsza sesja została przeprowadzona przez prof. Giorgio Nardone i wyemitowana we włoskiej telewizji. Pacjentką jest 23-letnia dziewczyna pracująca jako modelka, tnacerka, którą na spotkanie skierował jej chirurg plastyczny. Pacjentka po tym, jak została poddana zabiegowi powiększenia piersi, teraz zgłosiła się, aby powiększyć górną wargę. Lekarz uznał, iż nie jest to konieczne i skierował do innego specjalisty.
Terapeuta: Dzień dobry, Sylwia.
Pacjentka: Dzień dobry.
T: Możemy mówić sobie na ty?
P: Czemu nie?
T: Dobrze. Dlaczego skierowałaś się właśnie do mnie?
P: Skierował mnie do Pana mój lekarz chirurg, po tym jak zgłosiłam się z prośbą o powiększenie mi ust, tzn. górnej wargi, ale on powiedział, że tak naprawdę nie ma potrzeby.
T: Aha… I dlatego zgłosiłaś się do mnie?
P: Tak.
T: OK. POddałaś się już jakiemuś zabiegowi estetycznego, czy pierwszy raz się zgłaszasz?
P: Nie, poddałam się wcześniej zabiegowi powiększania piersi.
T: Ok, i ten zabieg dobrze się udał, czy zaczął powodować jakieś problemy?
P: Nie, wszystko się powiodło.
T: Tak więc, popraw mnie jeśli się mylę, poddałaś się już estetycznemu zabiegowi poprawy części ciała, która Ci się nie podobała, wszystko się powiodło, a teraz przyszła Ci chęć aby poprawić kolejną częśc ciała, która nie wygląda tak, jak byś chciała…
P: Tak, dokładnie.
T: Usta.
P: Tak, usta.
T: Ale twój chirurg stwierdził, iż nie potrzebujesz tego. Lepiej zgłoś się do…
P: Tak.
T: Aha. Ok, jego stwierdzenie Cię rozdrażniło, kiedy powiedział :”Nie ma potrzeby” czy może Cię uspokoiło?
P: Nie, powiedzmy że… Mogło mi się tylko sprawić przyjemność. Dlatego że, z męskiego punktu widzenia, powiedział, że nie widzi potrzeby. Ale ja myślę o sobie i o tym co mi się tak naprawdę podoba.
T: OK, a według tego, co tobie się podoba, rzeczywiście jest potrzeba czy nie ma potrzeby powiększać usta?
P: Według mnie, tak.
T: Zanim zdecydowałaś się na zabieg powiększania piersi, byłaś przekonana także do tego, aby powiększyć sobie usta, czy ten pomysł przyszedł Ci na myśl po interwencji powiększenia piersi?
P: hmmm… Nie, pomyślałam o tym, po zabiegu powiększenia piersi.
T: Czyli odkryłaś swój defekt ust, zaraz po tym,jak poprawiłaś sobie inny defekt, piersi?
P: Dokładnie tak.
T: OK… Ten fakt, co ci przynosi na myśl?
P: Mi? Nic..! (śmieje się)
T: Co ci przychodzi na myśl, jak się okazuje, że znalazłaś nowy defekt urody zaraz po tym, jak poprawiłaś sobie poprzedni?
P: Więc, po trosze tak… I to jest kwintesencja rzeczy. (śmieje się)
T: Jak to jest, że wcześniej go nie widziałaś, a teraz go widzisz?
P: Dobre pytanie.
T: Hmm.
P: …. Chodzi o to, że nie patrzę już na to co poprawiłam, tylko na coś innego.
T: OK. Sądzisz, że jak powiększysz sobie usta, mogłabyś znaleźć kolejny defekt urody do poprawienia, czy już taki wygląd by Cię zadowolił?
P: Eh. Nie wiem. To jest pytanie za tysiąc dolaró… Naprawdę nie wiem!
T: OK. Wyobraź sobie: poprawiłaś już górną wargę, która jest piękniejsza. Wszystko działa… Widzisz jakiś inny element urody warty poprawienia?
P: Nie.
T: Czemu nie?
P: Bo nie!
T: Według Ciebie, taki ciągnący się łańcuch zabiegów za pomocą skalpela może Ci pomóc, czy może pogorszyć sytuację?
P: Na poziomie psychologicznym pozwalają mi się dobrze czuć, czuję się w zgodzie ze sobą. I to właśnie jest najważniejsze dla mnie. Czuć się dobrze ze sobą, reszta się nie liczy.
T: OK, czyli najważniejszą dla Ciebie rzeczą jest poprawić defekty urody i potem czuć się dobrze ze sobą.
P: Uwaga, nie. Nie. Dla mnie ważne jest wiele rzeczy, a jedną z nich jest poczucie komfortu z bycia z samą sobą, spoglądać w lustro i bycie zadowolą z tego, kim jestem.
T: Ok, a jeśli fakt zabiegu chirurgicznego na górnej części warg spowoduje, że odkryjesz kolejną wadę urody, którą poprawisz, a potem kolejną…
P: Nie jest powiedziane, że tak będzie. Być może zatrzymam się po tym zabiegu. A być może pójdę dalej. Któż to wie.
T: Więc może się zdarzyć, że zatrzymasz się na tym? Co mogłoby Ciebie powstrzymać przez kolejnymi zabiegami?
P: Fakt, iż nie odkryłabym innych defektów. (śmieje się)
T: Ale w tym momencie wada ust jest dla ciebie widoczna, tak?
P: No tak.
T: Znasz grę w chińskie pudełka? Otwierasz największe pudełko, a nim znajdujesz mniejsze. Otwierasz to mniejsze, w a nim jest jeszcze mniejsze. Otwierasz to małe, a w nim jest jeszcze mniejsze… Jak byś zaczęła myśleć, iż po każdym zabiegu, który się udał, przyjdzie Ci ochota poddać się kolejnemu; po jego wykonaniu, znowu zapragniesz dokonać korekcji estetycznej, po nim, kolejny zabieg i kolejny zabieg… Tylko dlatego, iż po udanym zabiegu chirurgicznym dzięki któremu pozbyłaś się wady urody, mogłabyś odkryć, iż masz nowy defekt do poprawy, i kolejny nowy element ciała do poprawy, i kolejny…. . Innymi słowami, korekta ostatniego dostrzeganego przez ciebie defektu spowoduje, iż znajdziesz nowe części ciała do poprawy…! Znasz przykład Michaela Jacksona?
P: Tak.
T: Ile razy poddał się on operacjom plastycznym?
P: trudno byłoby zliczyć! (śmiech)
T: Pamiętasz? Zaczynał od skóry, potem nos, potem cała twarz..
P: Ale nie przesadzajmy! To jest niecodzienny przykład.
T: Do czego go to doprowadziło? Ten przykład pokazuje, iż czasami dobre rozwiązanie może zamienić się w nowy problem, jeśli będzie wciąż powitarzane.
P: Hmmm.
T: Hmmm. Moje rada jest więc taka: zacznij myśleć, iż poprawienie tego, jak twierdzisz ty, defektu może ci pomóc, bez wątpienia, ale może także przekształcić się w problem, który wytworzy nowy problem, który znajdzie nowy problem.. Tak jak w grze w chińskie pudełka. Użyłem przykładu Michaela Jacksona, ponieważ jest naprawdę przerażający.
P: Tak, dokładnie.
T: Dam Ci rade, jeśli mina to pozwolisz.
P: Oczywiście.
T: W ciągu najbliższych tygodni, stawaj przed lustrem conajmniej 5 razy dziennie, co 3h przez 5 minut, weź kartkę i długopis i zabaw się w wyszukiwanie wszystkich twoich wad urody. Zapisz wszystkie elementy twojego ciała, które chciałabyś poprawić. To jest najlepszy sposób, aby uniknąć gry w chińskie pudełka. Dobrze?
P: Dobrze.
Jest to zapis one-session therapy przy użyciu dialogu strategicznego, kluczowego elementu krótkoterminowej terapii strategicznej. Pacjentka cierpiała na dysmorfofobię. Zaburzony obraz własnego ciała (dostrzeganie wielu niedociągnięć urody) sprawiał, iż poszukiwała ona jakiś rozwiązań, aby te defekty poprawić. Obok diety, ćwiczeń fizycznych, można się poddać także zabiegom „upiększającym”.
Pacjentka podczas drugiej i ostatniej konsultacji psychologicznej zadeklarowała, iż zmieniła zdanie, nie chce w chwili obecnej wykonywać żadnych zabiegów na własnym ciele.
Taka radykalna zmiana możliwa jest u pacjentów, którzy są zmotywowani do pracy, zgłaszają się na początku pojawienia się „problemu” i mają zasoby poznawcze, które pozwalają im łatwiej zmienić punkt widzenia.
Krótkoterminowa Terapia Strategiczna 