Jak uwolnić się od przykrych, przeszłych wspomnień?

Głównym założeniem psychoterapii strategicznej jest skupienie się na rozwiązaniu problemów, które obecnie dręczą daną osobę, nie analizowanie przeszłości, nie doszukiwanie się traum w dzieciństwie.
Tu i teraz. Skupiamy się na błędnym kole, które często jest wynikiem naszych działań, mylnie interpretowanych myśli  czy nieokiełznanych emocji.
A co zrobić, jeśli tu i teraz myślę o przeszłości. Czy to jest teraźniejszość, czy jeszcze przeszłość?
Co zrobić, kiedy przykre wydarzenia z przeszłości są dla nas ciężarem i nie pozwalają nam skupić się na tu i teraz? Co zrobić w momencie, w którym co jakiś czas wracają do mnie wydarzenia z przeszłości, przykre, o których chcę zapomnieć, a które wywołują we mnie smutek i złość?

Jak sobie  z tym poradzić?
Często w pracy z pacjentami dochodzimy do punktu, w którym musimy zwrócić oczy w kierunku przeszłości, aby się z nią uporać, i aby ona nie wpływała na obecną, często trudną sytuację.
Osoby, które od wielu lat borykają się z jakimś problemem, często nie zdają sobie sprawy, że mają przyczepioną kulę u nogi, która jest bardzo ciężka. Która im ciąży.
Są zmęczeni już w momencie, w którym się budzą, nie mają energii, nie mają fizycznej siły na robienie czegokolwiek (nic cały dzień nie robiąc). Często okazuje się (co jest niedostrzegalne gołym okiem), iż prowadzą wewnętrzną walkę ze wspomnieniami, nie chcą o nich myśleć (bo to  wywołuje cierpienie i  smutek), chcą zapomnieć.
Czy ta walka z przeszłością aby nie przysłania nam naszego życia teraźniejszością?

Co więc musimy zrobić?
Po pierwsze musimy uporządkować naszą time line, tzw. linię czasu. Przeszłość odłożyć do przeszłości, zająć się teraźniejszością i nie bać się myśleć o przyszłości.
Aby sprawić, żeby przeszłe przykre wspomnienia nie miały na nas wpływu musimy stawić im czoła. Co proponuję moim pacjentom?
Każda osoba musi zaopatrzyć się w duży notes i długopis. Codziennie musi znaleźć czas dla siebie. Siąść wygodnie w fotelu i celowo i świadomie zacząć zapisywać sytuacje traumatyczne i smutne, prowadzić swoje myśli w kierunku przykrych wspomnień.
Skupić się na obrazach, które pojawiają się w umyśle i zapisać je szczegółowo, klatka po klatce, aby można było sobie to wyobrazić. Kolory, dźwięki, zapachy, ruch. Wszystko. Ze wszystkimi szczegółami. Codziennie. Te same historie, albo inne. Wszystkie, które obecnie drążą nas umysł i nie pozwalają ruszyć z miejsca.
Codzienne, świadome przywoływanie w naszym umyśle przykrych obrazów z naszej przeszłości, sprawi, iż z dnia na dzień te obrazy stają się coraz bardziej wyblakłe.
Coraz mniej wyraziste, bledsze. A co za tym idzie, codziennie bolą coraz mniej. Aż dojdziemy do momentu, w którym kula, do której była uwiązana nasza noga ciąży coraz mniej, staje się lekka, a wtedy właśnie możemy się od niej uwolnić.
Wtedy właśnie mamy to uczucie odciążenia, czujemy się lekcy, mamy świadomość, iż te sytuacje  z naszej przeszłości już nie ranią, już nami nie kierują. To my kierujemy naszym życiem.
Przeszłość jest zarchiwizowana, odłożona na półkę, już nam nie przeszkadza budować teraźniejszości i planować przeszłości.

Podziel się swoimi spostrzeżeniami po wykonaniu tego ćwiczenia. Pozdrawiam. Agata